Pisałam wam już, jak rozprawiam się z najczęstszymi wymówkami podróżników, którym się nie chce. Podałam kilka sprawdzonych sposobów na to, żeby fizycznie wyrwać się z domu, kiedy nie bardzo jest czas i fundusze. Na sytuacje jeszcze mniej sprzyjające podsunęłam wam moje najnowsze odkrycie, czyli wieczór himalajski. Wystarczy wybrać jakiś kraj, kontynent, kulturę (może Indianie? Dzieci bardzo ich lubią, a chyba ciekawie byłoby dowiedzieć się, jak smakowały potrawy, które spożywali przy ognisku?), pogrzebać w sieci i stworzyć odpowiednią aurę. Potrzebne są opowieści tematyczne, może jakaś straszna legenda, lokalny smak, film dokumentalny. I ciekawy, inspirujący i dokształcający wieczór dla dziecka i rodzica gwarantowany.

Jest jeszcze jeden sposób na podróżowanie z poziomu własnego łóżka czy fotela. Bardzo, bardzo przeze mnie lubiany. Czasem udaje mi się w to wkręcić też Miłosza. Chodzi o książki o tematyce podróżniczej. Te papierowe, ale też audiobooki. Dzięki nim w grudniu zdobywałam z Kukuczką jego 14 ośmiotysięczników, żeby razem z nim odpaść od południowej ściany Lhotse, na przełomie stycznia i lutego wędrowałam przez jamalską tundrę z hodującymi renifery Nieńcami, a tegoroczne walentynki spędziłam w towarzystwie Anny Dziewit-Meller i Marcina Mellera w Gruzji. Przede mną jeszcze tyle innych niesamowitych miejsc do przeczytania lub przesłuchania! Spójrzcie sami. Wszystkie książki ze zdjęcia czekają na swoją kolej. Polecam Wam tę metodę gorąco. Audiobooki odtwarzam gotując obiad, prasując ubrania albo myjąc podłogi. Miłosz często słucha razem ze mną. Podobnie z książkami papierowymi. Zdarza mu się podejść do mnie i spytać, o czym czytam. Wtedy mogę mu coś opowiedzieć, a on słucha z żywym zainteresowaniem. Ciekawa jestem, czy Wasze dzieci zareagowałyby podobnie czy po prostu mnie trafił się mały globtroter. Dajcie znać 🙂